نرم کننده‌ها پلاکنتی هستند که به اندازه کافی خوش طعم هستند که بر روی مزه مواد دیگر تصرف کننده تأثیری نداشته باشد. این مواد به طور عمده جهت اضافه کردن طعم و اعضای پلاکنتی به خوراک و امکان تلخی های اضافی را کاهش دادن تولید می‌شوند.
نرم‌کننده‌های غذایی معمولاً به دو شکل موجود هستند: نرم‌کننده‌های طبیعی و نرم‌کننده‌های مصنوعی. نرم‌کننده‌های طبیعی اغلب از منشأ گیاهی نظیر گلیسرین، شکر استات و استرهای چربی هیدروژنه می‌شوند. این نرم‌کننده ها اغلب از خواص سلامتی بالاتری نسبت به نرم‌کننده‌های مصنوعی برخوردار هستند و سبب بهبود سلامتی دستگاه گوارش می‌شوند. اما نرم‌کننده های مصنوعی به دلیل ویژگی‌هایی نظیر مقاومت به دماهای زیاد و شرایط ذخیره سازی مناسب، انتخابی مناسب برای کاربران صنعتی هستند.
نرم‌کننده‌ها موادی هستند که به غذا اضافه می‌شوند تا آن را برای مصرف مناسب‌تر، خوشمزه‌تر و جذاب‌تر کنند. کاربردهای نرم‌کننده‌ها در غذاهای مختلف می‌تواند شامل انواع بیسکویت، کیک، شیرینی، آبنبات، پفک، چیپس، انواع قهوه، انواع مواد شیمیایی آرایشی، محصولات پر و پرویت (برندهای معروف مواد غذایی مثل نوشیدنی و غذا، ژله کره واسوس) باشد.
نرم کننده های غذایی مهمی در صنایع غذایی به خصوص در کشورهای وابسته به صنعت هستند. این مواد به صورت تجاری به نام های مختلفی مانند وگلی، زرده، زرده، پرتقالی، گیلاس ماوا، پوربلیس، زرده، کشمش، زرده، قرمز روغن، سرد تهیه و فروش می شوند.
کلیدر ها: نرم‌کننده های رایج، کاربرد نرم کننده ها، نرم‌کننده‌های طبیعی، نرم‌کننده‌های مصنوعی
